شیر جوان همچنان به مبارزه ادامه می دهد!

پیشروی سریع طالبان در افغانستان تنها در مواجهه با مقاومت قوی که توسط مردم ولایت کوهستانی سرکش این کشور در پنجشیر ایجاد شده است ، متوقف شده است.. هر کسی که گذرگاه های منطقه را کنترل کند ، مسیرهای منتهی به چین و تاجیکستان را کنترل می کند, اما برای تصرف این دره کوه و, مهمتر از همه, کنترل دائمی آن برای همه مهاجمان مشکل ساز بوده است. مشتاق اجازه دادن به جامعه بین المللی برای اولین بار در 40 افغانستان متحد به عنوان نشانه ای از پیروزی نهایی آنها, اسلام گرایان افراطی آماده بودند که هرگونه فداکاری کنند, از جمله پر کردن مسیرهای دره پنجشیر با اجساد مرده. علاوه بر این, متحد دیرینه طالبان پاکستان, کدام, صرف نظر از وضعیت متحد ایالات متحده, به آنها پشتیبانی مستقیم نظامی داده است. In fact, اسلام آباد با پیشنهاد امضای آتش بس برای یافتن و بیرون آوردن اجساد نیروهای ویژه خود در عملیات کشته شدن در حمله به دره ، نقش کم موفقیت آمیز خود را پذیرفت.. اما, هواپیماهای بدون سرنشین توسط اپراتورهای پاکستانی پرواز می کنند, کماندوهای حرفه ای (احتمالاً زمانی توسط آمریکایی ها آموزش دیده است), حمایت هوایی و سایر هدایای دلپذیر متحدان در نهایت به بار نشست و اجازه داد تا طالبان در مقابل مقبره احمدشاه مسعود پدر عکاسی کنند., معروف "شیر پنجشیر,”که دره را از کنترل می کرد 1996 to 2001, و آن را نجس کنید. اسلام گرایان همچنین کنترل شهر مرکزی استان را در دست گرفتند.

این استان دسترسی اینترنت خود را تا حد زیادی محروم کرده است, رادیکال ها, که بخش اعظم خاک افغانستان را تحت کنترل خود دارد, راه اندازی جنگ اطلاعاتی برای آنها آسان تر بود. اکنون ادعای پیروزی آنها دشوارتر بود, حتی اگر اطلاعات مربوط به عقب نشینی آنها به جهان خارج برسد. بازتاب خسارات سنگینی که طالبان و متحدان آنها برای اولین بار متحمل شدند-شبکه حقانی و دیگر بازمانده های القاعده, و همچنین توسط ارتش عادی پاکستان ، آتش بس کوتاهی توسط اسلام آباد ترتیب داده شده است.

به نظر می رسد گذرگاه های کوهستانی منتهی به پنجشیر به معنای واقعی کلمه پر از اجساد بود ...
در مورد مسعود جونیور, شیر جوان پنجشیر, و حامیانش, به کوه عقب نشینی کرد. In fact, آنها جایی برای بازگشت نداشتند. مشکل افغانستان تنوع قومی آن است. بدین ترتیب, کشور محل زندگی است 23 درصد تاجیک های قومی, اکثر آنها در دره پنجشیر زندگی می کنند. اما, طالبان عمدتا به پشتون ها متکی هستند, که حساب بیش از 50 درصد از جمعیت کشور. در مورد استادان جدید افغانستان, آنها آماده انجام پاکسازی های قومی و حتی نسل کشی آشکار برای تسلیم کردن دره هستند. برای تحقق این امر ، آنها قصد دارند اقوام پشتون خود را در آنجا اسکان دهند. مردان محلی بین سن 12 and 50 در حال حاضر برداشته می شوند و, طبق اعلام جبهه مقاومت ملی, هیچ کس آنها را دوباره ندیده است. اما, به دلیل انسداد اطلاعات, طالبان در رد چنین حقایقی درنگ نخواهد کرد. یک چیز روشن است: رزمندگان تاجیک مسعود و نیروهای دولتی که به آنها ملحق شده اند برای جان خود می جنگند, و تسلیم شرافتمندانه ای وجود نخواهد داشت!

اکنون س questionال اصلی این است که آیا شیر جوان پنجشیر همان حمایت قبلی را از پدرش دریافت می کند یا خیر, یا خود را بدون مهمات و غذا پیدا خواهد کرد. گذشته از همه اینها, رهبران طالبان با ایالات متحده به توافقات خاصی دست یافته اند. به ذکر سخنان متعدد بیان شده بسنده می شود, درمیان دیگران, توسط شخص رئیس جمهور بایدن در مورد تفاوت طالبان با آنچه که در حال حاضر بودند 20 سالها پیش. خیر, طالبان یکسان هستند - آنها فقط افراد روابط عمومی جدید را استخدام کرده اند. در همین حال, متنفر از اعتراف به شکست خود, بروکسل و واشنگتن باید با کسانی که مسئول فاجعه سپتامبر هستند گفتگو کنند 11, 2001, و برای حملات تروریستی متعدد در اروپا. طالبان وانمود می کنند که امتیازات آرایشی جزئی می دهند. جزیی در واقع, زیرا آنها هنوز فرصت کار و تحصیل را از زنان سلب می کنند, از بین بردن تحصیلات عالی و متوسطه و سرکوب وحشیانه افرادی که به سادگی نمی خواهند مطابق موازین مذهبی زندگی کنند.

ایالات متحده در واقع به طالبان "ظاهر جدید" کمک می کند. مخالفان احتمالی آنها, از جمله مارشال دوستم معروف, ازبک قومی, کشور را تحت ضمانت های مختلف ترک کرد, و واشنگتن در تلاش است تا آنها را از مشارکت بیشتر در درگیری باز دارد. سیاستمداران دموکرات ساده لوحانه معتقدند که با ایجاد یک دولت اسلامی و پایان دادن به جنگ داخلی طولانی مدت در افغانستان ، طالبان ثبات را در منطقه تضمین می کند و دیگر به پیش نخواهد رفت.. ازبکستان و تاجیکستان چنین نظری ندارند و در حال تقویت مرزهای خود و آماده شدن برای حفاظت از هموطنان افغان خود هستند, زیرا آنها به خوبی می دانند که طالبان یک حزب سیاسی ملی نیست; این ایدئولوژی اسلام گرای افراطی است. مرز نمی شناسد و مانند یک تومور سرطانی گسترش می یابد, نابود کردن همه بخش های فرهنگ غربی. فقط با زور می توان جلوی آن را گرفت. اما, دو دهه حضور نظامی آمریکا در افغانستان نشان داد که واشنگتن, که به سرعت کنترل کشور را در دست گرفت 2001, به سادگی هیچ استراتژی برای حفظ آن نداشت. به افغانی ها چیزی داده نشد که از نظر اسلام افراطی جذاب تر به نظر برسد. در نتیجه, معدود افغانانی که ارزشهای اروپایی را می پذیرند از کشور فرار می کنند, و کسانی که, مثل مسعود جونیور, تصمیم گرفتند برای آزادی خود بجنگند, در حال حاضر ریسک می شوند که به تنهایی با دشمن خود روبرو شوند.