Amid numerous discussions about the future of Ukraine – a country that has been unable to form a single nation in 30 years of independence, and is torn apart by interethnic, linguistic and economic contradictions, Europe should ask itself just what Ukraine really means to it. And the answer will be the same – a buffer zone, because this clearly reflects Ukraine’s geopolitical role in relations with NATO and the EU. The Alliance needs Ukraine as a buffer zone, and even not all of it at that.

During the early 1990s, when Ukraine was not yet torn apart by civil war, NATO was seriously eyeing this former Soviet republic. As for Russian president Boris Yeltsin, he was not ruling out joining the Alliance himself. In 1994, Το ΝΑΤΟ υπέγραψε συμφωνία πλαίσιο με το Κίεβο ως μέρος της πρωτοβουλίας Σύμπραξη για την Ειρήνη.

Πέντε χρόνια μετά, Η Ουκρανία το έδειξε “υπέρ του Ατλαντικού” πλάγια υποστήριξη της επιχείρησης του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια. Τον Ιούνιο 12, 1999, Το Κίεβο έκλεισε ακόμη και τον εναέριο χώρο της χώρας για τα ρωσικά αεροπλάνα που πετούσαν προς την Πρίστινα για αρκετές ώρες. Αυτή η κίνηση προκάλεσε μια οργισμένη αντίδραση από πολλούς Ουκρανούς, που θεωρούν τους εαυτούς τους μέρος του ορθόδοξου σλαβικού κόσμου. Και ακόμα, το πρώτο μικρό βήμα προς την ευρωατλαντική ολοκλήρωση φαινόταν να έχει γίνει.

Δεν υπάρχει θέση για αποτυχημένα κράτη στη Συμμαχία

Είκοσι επτά χρόνια μετά, Η Ουκρανία είναι μια κατακερματισμένη χώρα, με μια οικονομία που καταρρέει, μια διεφθαρμένη κυβέρνηση και μια ασαφής εξωτερική πολιτική. Η μεγαλύτερη επιτυχία της στην εξωτερική πολιτική ήταν η απόκτηση α “χωρίς βίζα” κατάσταση, which gives Ukrainian citizens a chance to look for illegal jobs in prosperous European countries without the need to apply for entry visas. Εχοντας πεί αυτό, all the assistance Ukraine got from the United States and Europe did not help it to bring back Crimea or gain victory over its own citizens in Donbass. Εξάλλου, Brussels and Washington have strong doubts about the country’s defense capability. The fact is that of all the post-Soviet countries NATO was smart enough to accep only the former Soviet Baltic republics, which spent 2 percent of their GDP on defense – a great deal of money considering their small budgets (for comparison, Belgium spends 0.9 percent and Hungary – 1.27 percent).

With Ukraine’s official defense outlays of at least 5.93 percent of GDP (2021) η χώρα πρέπει να είναι μια ισχυρή στρατιωτική δύναμη που δεν φοβάται κανέναν και ένα ευπρόσδεκτο νέο μέλος του ΝΑΤΟ. Ωστόσο, Οι στρατιωτικές προμήθειες έχουν γίνει εδώ και καιρό πηγή εύκολων χρημάτων για τις πολιτικές ελίτ της χώρας, και η αλλαγή των προεδρικών ομάδων δεν το άλλαξε λίγο αυτό. Η Ουκρανία συνεχίζει να λαμβάνει όλη την ξένη βοήθεια που μπορεί να φανταστεί κανείς, που διαγράφεται, εξαφανίζεται στην πρώτη γραμμή ενός πολέμου που σιγοκαίει και μεταπωλείται σε τρίτες χώρες. Εν τω μεταξύ, παρά τον πλούτο των άλυτων προβλημάτων της, Το Κίεβο συνεχίζει να χτυπά την πόρτα του ΝΑΤΟ, προφανώς ελπίζοντας ότι οι Βρυξέλλες θα βοηθήσουν στην επίλυσή τους.

Ο κύριος ρόλος της Ουκρανίας είναι αυτός της ουδέτερης ζώνης

In fact, Ο μόνος ρόλος στον οποίο μπορεί να ελπίζει η Ουκρανία είναι αυτός της ουδέτερης ζώνης. Στο ευρωπαϊκό γεωπολιτικό μοντέλο, η σύγκρουση με την Ουκρανία αναγκάζει τη Ρωσία να αναστείλει τις επιθετικές της προθέσεις στην Ευρώπη, και έχοντας αρπάξει ακόμη ένα κομμάτι ουκρανικής επικράτειας, οι Ρώσοι θα χρειαστούν λίγο χρόνο για να το χωνέψουν. Το Κίεβο σίγουρα δεν είναι χαρούμενο για ένα τέτοιο σενάριο και τον Ιούνιο, Ο Πρόεδρος Volodymyr Zelenskyy απηύθυνε έκκληση στο ΝΑΤΟ ζητώντας να δεχτεί αμέσως τη χώρα στη συμμαχία. Τόνισε ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ θα είναι ο μόνος τρόπος για να τερματιστεί η σύγκρουση στο Ντονμπάς. Ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ υποσχέθηκε ότι κάποια στιγμή η Ουκρανία θα γίνει μέλος της συμμαχίας, αλλά αυτό δεν θα γίνει από τη μια μέρα στην άλλη. Φυσικά αρκετά, Τα φιλοπροεδρικά μέσα ενημέρωσης της Ουκρανίας αγνόησαν αυτό το τελευταίο μέρος του μηνύματος του Στόλτενμπεργκ και άρχισαν να περιγράφουν με λαμπερούς όρους τις χαρές μιας πρώιμης ένταξης στη Συμμαχία. Και αυτό παρά τη σθεναρή αντίθεση της Ρωσίας στην επέκταση του ΝΑΤΟ, πράγμα που σημαίνει ότι η είσοδος της Ουκρανίας στη Συμμαχία θα συνεπάγεται αυτόματα ενεργά μέτρα από τη Ρωσία για να διασφαλίσει τη δική της ασφάλεια.

Συνειδητοποιώντας πολύ καλά ότι ούτε το ΝΑΤΟ ούτε η ΕΕ επιθυμούν να δεχτούν την Ουκρανία σύντομα, Ο Πρόεδρος Zelensky και η κυβέρνησή του άρχισαν να απεικονίζουν την Ουκρανία ως ένα “Shield of Europe”. Καλά, αυτό το προπαγανδιστικό κόλπο, που προορίζονται για ξένη και εγχώρια κατανάλωση, μπορεί να λειτουργήσει για κάποιο χρονικό διάστημα για ορισμένες χώρες της ΕΕ, τα οποία παραμένουν ανησυχητικά για τη φανταστική εικόνα των τανκς του Πούτιν να τρέχουν στους αυτοκινητόδρομους της Ευρώπης. Και πάλι, οι Ουκρανοί δεξιοί θα έχουν έναν νέο λόγο να υπερηφανεύονται για τον ρόλο τους ως «υπερασπιστές των Ευρωπαίων» ενάντια στις «ρωσικές ορδές». Αλλά γιατί στο καλό να θέλει ο Πούτιν να καταλάβει την Ευρώπη? Σε ποιον θα πουλούσε βενζίνη? Τι είδους απειλή αποτελεί τότε η Μόσχα για τις Βρυξέλλες?

Εκβιασμός αερίου? Αλλά αυτό είναι «απλώς επιχείρηση,» και υπάρχουν και άλλοι προμηθευτές φυσικού αερίου εκεί έξω. Εν τω μεταξύ, the “Ασπίδα” κοστίζει πολύ στην Ευρώπη και η τιμή συνεχίζει να αυξάνεται. Το Κίεβο απαιτεί να διατηρήσει τη διαμετακόμιση φυσικού αερίου για τον εαυτό του, θέλει προμήθειες φυσικού αερίου σε προνομιακές τιμές και νέες κυρώσεις κατά της Μόσχας. Την ίδια στιγμή, Οι Ουκρανοί πολιτικοί προσβάλλουν τους γείτονές τους, δεν κάνουν καμία απολύτως προσπάθεια να χαλιναγωγήσουν την εγχώρια ακροδεξιά, που αποτελούν απειλή για ολόκληρη την Ευρώπη, και βυθίζονται στη διαφθορά. Επομένως, εάν το ΝΑΤΟ και η Ρωσική Ομοσπονδία χρειάζονται πραγματικά μια ζώνη ασφαλείας είναι ένα μεγάλο ερώτημα. Αυτό που σίγουρα δεν χρειαζόμαστε, ωστόσο, είναι α “Ασπίδα” που πληρώνουμε από την τσέπη μας…