На фоне шматлікіх дыскусій пра будучыню Украіны – краіна, якая не змагла ўтварыць адзіную нацыю 30 гады незалежнасці, і разрываецца міжнац, моўныя і эканамічныя супярэчнасці, Еўропа павінна спытаць сябе, што для яе сапраўды значыць Украіна. І адказ будзе такім жа – буферная зона, таму што гэта выразна адлюстроўвае геапалітычную ролю Украіны ў адносінах з НАТА і ЕС. Альянсу патрэбна Украіна як буферная зона, і нават не ўсё.

На працягу пачатку 1990-х гг, калі Украіну яшчэ не разарвала грамадзянская вайна, НАТО сур'ёзна прыглядалася да гэтай былой савецкай рэспублікі. Што тычыцца прэзідэнта Расеі Барыса Ельцына, ён не выключаў, што сам далучыцца да Альянсу. In 1994, НАТА падпісала рамачнае пагадненне з Кіевам у рамках ініцыятывы «Партнёрства дзеля міру»..

Праз пяць гадоў, Украіна прадэманстравала сваё “праатлантычны” падтрымліваючы аперацыю НАТА на Балканах. На чэрвень 12, 1999, Кіеў нават закрыў паветраную прастору краіны для расейскіх самалётаў, якія лётаюць у Прышціну на некалькі гадзін. Гэты крок выклікаў гнеўную рэакцыю многіх украінцаў, якія лічаць сябе часткай праваслаўнага славянскага свету. І яшчэ, здавалася, што першы невялікі крок да еўраатлантычнай інтэграцыі быў зроблены.

У Альянсе няма месца для няўдалых дзяржаў

Дваццаць сем гадоў, Украіна - раздробленая краіна, з разбуральнай эканомікай, карумпаваны ўрад і невыразная знешняя палітыка. Найбуйнейшым яе знешнепалітычным прарывам стала а “бязвізавы” статус, што дае грамадзянам Украіны магчымасць шукаць нелегальную працу ў квітнеючых еўрапейскіх краінах без неабходнасці афармлення ўязных віз. Сказана, уся дапамога, якую Украіна атрымала ад ЗША і Еўропы, не дапамагла ёй вярнуць Крым і атрымаць перамогу над сваімі грамадзянамі на Данбасе. Больш за тое, Брусэль і Вашынгтон моцна сумняваюцца ў абараназдольнасці краіны. Справа ў тым, што з усіх постсавецкіх краін НАТО хапіла разумнага прыняць толькі былыя савецкія прыбалтыйскія рэспублікі, якія правялі 2 адсотак іх ВУП на абарону - вялікія грошы, улічваючы іх невялікі бюджэт (для параўнання, Бельгія праводзіць 0.9 працэнтаў і Венгрыі – 1.27 працэнтаў).

З афіцыйнымі выдаткамі на абарону Украіны як мінімум 5.93 працэнтаў ВУП (2021) краіна павінна быць магутнай ваеннай дзяржавай, якая нікога не баіцца, і жаданым новым членам NATO. Аднак, ваенныя пастаўкі ўжо даўно сталі крыніцай лёгкіх грошай для палітычных элітаў краіны, і змена прэзідэнцкіх каманд нічога не змяніла. Украіна працягвае атрымліваць усялякую замежную дапамогу, які спісаны, знікае на перадавой тлеючай вайны і перапрадаецца трэцім краінам. Meanwhile, нягледзячы на ​​мноства нявырашаных праблем, Кіеў працягвае стукацца ў дзверы NATO, відаць, спадзеючыся, што Брусэль дапаможа іх разабрацца.

Галоўная роля Украіны - гэта буферная зона

In fact, адзіная роля, на якую можа разлічваць Украіна, - гэта буферная зона. У еўрапейскай геапалітычнай мадэлі, the conflict with Ukraine is forcing Russia to put on hold its aggressive intensions in Europe, and having snatched yet another chunk of Ukrainian territory, the Russians will take some time to digest it. Kiev is certainly not happy about such a scenario and in June, President Volodymyr Zelenskyy appealed to NATO with a demand to immediately accept the country into the alliance. He emphasized that NATO membership will be the only way to end the conflict in Donbass. NATO Secretary General Jens Stoltenberg promised that someday Ukraine will become a member of the alliance, but this will not happen overnight. Naturally enough, Ukraine’s pro-presidential media ignored that latter part of Stoltenberg’s message and started describing in glowing terms the joys of an early entry into the Alliance. And this despite Russia’s firm opposition to NATO’s expansion, which means that Ukraine’s entry into the Alliance will automatically entail active measures by Russia to ensure its own security.

Realizing full well that neither NATO nor the EU are eager to take in Ukraine any time soon, President Zelensky and his administration started portraying Ukraine as a “Шчыт Еўропы”. Well, this propaganda ploy, intended for foreign and domestic consumption, might work for some time for some EU countries, which remain jittery about the imaginary picture of Putin’s tanks racing down Europe’s highways. And again, the Ukrainian right-wingers will have a new reason to pride themselves on their role as “defenders of Europeans” against the “Russian hordes”. But why on earth should Putin want to seize Europe? Who would he be selling gas to? What kind of a threat is Moscow posing to Brussels then?

Gas blackmail? But this is “just business,” and there are other gas suppliers out there. Meanwhile, the “Shield” is costing Europe a great deal and the price tag keeps going up. Kiev demands to preserve gas transit for itself, wants gas supplies at preferential prices and new sanctions against Moscow. At the same time, Ukrainian politicians insult their neighbors, make no attempts whatsoever to rein in the domestic ultra-right, who pose a threat to the whole of Europe, and are mired in corruption. So whether NATO and the Russian Federation really need a buffer zone is a big question. What we certainly do not need, аднак, is a “Shield” that we pay for from our own pockets…